لوازم ضروری سفر اربعین

برای سفر اربعین چه چیزهایی ضروریه: 

پوشاک) 

یک دست لباس اضافه، علاوه بر اونی که تنتونه. که کلا بشه دو دست.

خنک ترین و نخی ترین و راحت ترین لباس‌هاتون رو بردارید. اگه قدیمی تر هم باشن که چه بهتر. ( من پیراهن و تونیک رو به مانتو ترجیح میدم. چون دیگه لایه زیری نیاز نداره) 

پوشیه برای خانم ها و چفیه نازک خنک برای آقایون واجبه ( میگم چرا) 

دستکش نازک نخی برای پیشگیری از آفتاب سوختگی. ( اگه اهلش هستین) 

جوراب اضافه یکی یا دوتا. 

کفش خوب که کاملا اندازتونه و نو نیست. کفش های کتونی تهویه دار یا اسپرت های راحت مناسبه. 

مواد بهداشتی: 

صابون خمیری یکی دوتا، واجبترینه! برای سرویس بهداشتی های بی مایع یا حتی خونه‌ها! 

دستمال کاغذی به مقدار لازم. ( یه بسته برندارید ببرید! اونجا هم مغازه داره بالاخره. ولی اگه یه خانواده ۴ ، ۵ نفره باشین، خوبه یه بسته تو یکی از کوله‌ها باشه) 

کمی پودر لباسشویی تو یه قوطی یا صابون. ( البته اینم قابل حذفه)

شامپوی مسافرتی 

مسواک 

حوله سفری سبک

گاز استریل و باند کشی ( برای تاول یا پیچ خوردگی احتمالی پا) 

روغن گرم مثل سیاهدانه یا روغن زیتون برای گرفتگی احتمالی. روغن زیتونش خوراکی هم باشه که عالیه. 

یه اسپری کوچیک گلاب، که کاربردهاش رو میگم‌

قرص برای دندون درد، استامینوفن و سرماخوردگی. اگه تو ماشین تهوع میگیرید، قرص ضدتهوع هم بردارین. 

کسانی که پوست خشک دارن یه کرم مرطوب کننده هم بردارن. چون هم گرما هم گرد و خاک، پوست رو خیلی خشک‌تر می‌کنه. 

خوراکی‌ها: 

لیموترش یا آبلیموی واقعی، حتما حتما حتما. هر وقت غذای گوشتی میخورین یکم روش لیمو بریزید و در کل سفر حتما روزی یه نوبت، لیمو توی چایی بریزید و بخورید. برای پیشگیری از مسمومیت، عفونت، سرماخوردگی و ... هزاران فایده دیگر😅

عسل سنگینه ولی اگه تونستین یه ظرف کوچولو بردارین. ظرف شیشه ای نباشه که سنگینه. 

خاکشیر تمیز یا تخم شربتی. خیلی خوبه. مخصوصا امسال که گرمه. حتما تو یه بطری نوشابه تک نفره بریزید ببرید که استفاده اش راحت باشه. هر روز حتما توی آب بریزید و میل کنید. شکر هم که همه جا هست. برای پیشگیری از گرمازدگی، عطش و یبوست. 

مقدار اندکی انجیر خشک و لواشک برای پیشگیری از یبوست. ( چون اونجا میوه زیاد گیر نمیارید. سبزی‌ها رو هم بهتره نخورید چون احتمال مسمومیت داره، مگر سالادی چیزی گیرتون بیاد. پس حتما ببرید. ) لواشک از انجیر سبک‌تره.

خرما اونجا زیاده. نگید گرمه نخورید ها، حتما در کنار آب یا چای میل کنید چون باعث میشه آب تو بدنتون ذخیره بشه و کمتر دچار عطش بشید. 

اگه با گرسنگی زود فشارتون میفته یا ضعف می‌کنید، یه ذره تنقلات شیرین مثل کشمش، توت خشک، یا چیپس خرما داشته باشید. تو مرز که معطلی داره و تو خود شهرهای زیارتی، استفاده کنید. وگرنه توی طریق الحمدلله وفور نعمته و گرسنه نمی‌مونید.

نکات کلی فوق مهم: 

_ تا حد امکان در سبک تریننننن حالت ممکن سفر کنید. 

هر چیزی، هر چیزی که اضافه باشه، اونجا و توی مسیر پیاده روی، بلای جونتون میشه! 

_ کوله تون سبک باشه. کوله‌های برزنتی ولی ایمن خیلی مناسبن. اگه بند کمر داشته باشه که عالیه. 

_ تمام لباس هایی که برمی‌دارین، خوراکی‌ها، ظرف کرم‌هاتون حتی و ... سبک‌ترین باشه. 

_ ترجیحا دونفر یکی کوله ببندین. مثلا مادر و دختر باهم یک کوله.که بین مسیر باهمدیگه جابجا کنید و خسته نشید. 

_ یه کیف کوچیک دستی که مدارک مهم رو وصل به خودتون داشته باشید توصیه خوبیه. ولی بنظر من ته کوله جاش امن‌تره. من توی موکب کولمو یا زیر سرم میذاشتم یا زیر پاهام.

_ تو مسیر هر جا خسته شدین بشینید، پاهاتون رو از کفش دربیارید و روی یه بلندی بذارید. مثلا همون کوله تون. این باعث میشه هم پا ورم نکنه هم احتمال تاول کم بشه. 

_ دغدغه خاکی شدن لباس و وسایلتون رو نداشته باشید. آخرش همه چی خاکی میشه! 

_ تند تند استراحت نکنید و طولانی نشینید، چون بدن سرد بشه ادامه مسیر براتون سخت میشه. 

_ پرخوری نکنید. درهم خوری نکنید. 

_ الان که فصل گرماست احتمالا موکب ها شربت زیاد بدن. از شربت های رنگ دار بپرهیزید ولی هرجا شربت لیمون یا چای لیمون دیدین، حتما بخورید. شربت خاکشیر هم که دیگه نگم. 

_ میل کردن دوغ، به همراه خرما، برای پیشگیری از گرمازدگی و رفع عطش عالیه.

_ از ده روز قبل سفر، پیاده روی کنید. مسیرهای طولانی، تا بدنتون عادت کنه یهو کم نیارید. 

_ از بردن لباس‌های نو بپرهیزید. چون هم امتحان شون رو پس ندادن، هم دلتون نمیاد کثیف بشن، همش میخواین دغدغه لباساتون رو داشته باشید!  

اگرم ناچارید لباس یا کفش نو ببرید، تو روزهای منتهی به سفر، چند باری استفاده شون کنید تا عیوب احتمالیش کشف بشه. ج

کاربرد پوشیه:  شاید ظاهرا خیلی گرم بنظر بیاد ولی واقعا بودنش خیلی مفیده. هم آفتاب سوخته نمیشید هم گرد و خاک ها پوستتون و دستگاه تنفستون رو اذیت نمی‌کنه. احتمال سرماخوردگی ها و سردردها و گلودردهای بعد سفر خیلی پایین میاد. 

هر وقت گرمتون شد یکم از پایین پوشیه رو فاصله بدین و نفس بگیرین

پوشیه های اصل، خیلی نازک و نخی هستن ، اصلا اونجوری که فکر میکنید گرم نمیشه. تازه چون صورت همیشه تو سایه است، خنک‌تر هم هست. 

هر جا خواستین یکم خیسش کنید، مثل کولر عمل می‌کنه :) 

برای آقایون هم پوشیه نخی می‌تونه استفاده بشه. 

کاربرد اسپری گلاب: اگه از افرادی هستین که دچار افت فشار یا افت قند خون میشن، یا مشکل تنفسی دارن، یا به خاک حساسیت دارن و ...، به صورتتون گلاب اسپری کنید. همه اینها رو پیشگیری می‌کنه:) 

برای کسانی که بچه دارن هم، کاربردیه. گلاب دمای بدن و فشار خون رو متعادل می‌کنه:) پس برای گرمازدگی هم مناسبه. 

اگه گرما زده شدین، باید صورت، زیر گلو و کف دست و پاها رو گلاب بزنید. 

همه اینهایی که گفتم، یک سوم کوله یا نهایتا نصف یه کوله معمولی حجم می‌گیره. 

از هیچ اضافه باری استقبال نکنید. چادر اضافه، کفش اضافه، دمپایی، ملافه، قاشق چنگال و ... ❌❌❌ 

مروری بر سفرهای کربلا...

به ذهنم اومد یه جمع بندی کلی از سفرهای کربلام بنویسم، حالا که اربعینی ها کم کم دارن مهیا میشن‌.

سفر اولم دانشجویی بود، تازه ترم یکم تموم شده بود که با کاروان سازمان بسیج، اربعین رفتم کربلا...اولین کربلای زندگیم.

 قرعه کشی بود و من هیچ آشنایی تو کاروان نداشتم. ولی خداروشکر ارباب طلبید و مزه زیارتش رو به من چشوند و بیچاره‌ام کرد...

سفر دوم، ۶ ماه بعدش بود ، نیمه شعبان، بازم دانشجویی. که در کمال ناباوری همه چیزش جور شد، تازه برکتش این بود که خانوادم همه شیر شدن، قبل اعزام شدن من، چند روزی رفتن و برگشتن، اونم برای اولین بار... 

سفر سوم، اربعین همون سال بود. که دیگه مزه کربلا به دل هممون نشسته بود. همت کردیم و برای اولین بار، خانوادگی با هم راهی شدیم. برادرم سرباز بود نتونست بیاد. برادر بزرگترم هنوز مجرد بود، به ازای یه دونه صندلی خالی ماشین ، خاله ام رو بردیم... یادش بخیر، اول قرار بود از ۱۰ روز قبل اربعین بریم، ولی ویزای خاله دیر اومد چون جدا اسم نوشته بود و دیرتر... تقریبا ۴ روز سفر عقب افتاد!  ولی از بس که خدا دوست داره کارهای جمعی رو، کلی برکت بهمون دادن تو اون سفر ، فقط به احترام اینکه ما بخاطر یه زائر اولی صبر کرده بودیم. 

اون سفر انقدر عالی بود، که خانوادگی نیت کردیم هر چی سخت باشه هر سال اربعین رو حداقل بیایم... 

سفر چهارم، اربعین سال بعدش...(۹۶) ایندفعه، نفر پنجممون، زن داداشم بود. 

عجب سالی بود اون سال! مامان بدون ویلچر اومده بودن. پدر و مادرم آروم تر میومدن، من و برادر و زن داداشم هم پا بودیم... حدودا هر ۵۰ عمود قرار میذاشتیم. تا ما برسیم و یه چایی بخوریم، مادر پدرم هم میومدن. روال اینجوری بود...

اون سال دیر رفته بودیم، نزدیک اربعین بود و راه زیاد. تند تند می‌رفتیم و جالبه که برخلاف تصور، حال مامان از همه ما بهتر بود. 

حتی یه شب ، همه ما مسموم شدیم، بجز مامان که از اون غذا نخوردن. وای که چقدر اون حال بد چسبید! الان که بهش فکر می‌کنم خیلی احساس خوبی دارم... برادرم چقدر استرس داشت، هنوز تو عقد بودن... یادش بخیر! 

مجبور شدیم یه بخشی رو یا ماشین بریم که برسیم به کربلا. 

سال بعد، ۴ نفر بودیم... مادر و پدر و اون برادر دیگه‌ام... بی نهایت خوش گذشت به من، اون موقع تو دوران آشنایی با همسر بودم، دیگه مطمئن بودم که آخرین سفر مجردیمه. لحظه لحظه اش برام طلایی بود‌. مخصوصا که همپا با برادرم بودم‌. همیشه طی سفرهای قبلی دلم میخواست اونم باشه اما نمیشد... خدا میدونه که چقدرررر تو این مسیر حرف زدیم باهم. البته این سری هر ۴ نفر باهم می‌رفتیم. چون مامان برای سرعت دادن به کار، روی ویلچر بودن اکثرا. و ویلچر رو برادرم می‌آورد که پدرم خسته نشن. 

نکته ویژه این سفر به این بود که برای اولین بار، تنها کسی که میتونست عربی حرف بزنه ، خودم بودم. بعد هی به داداشم میگفتم اینو بپرس، اونو بگو و ... :) خیلی بامزه بود.

برادرم و خانمش هم جدا اومده بودن و دیرتر راهی شده بودن، قرار بود کربلا که رسیدیم تماس بگیریم و بهم وصل بشیم، که یهو آخر مسیر  کربلا، اتفاقی همدیگه رو تو یه موکبی دیدیم! و دیگه با هم بودیم... 

همون سال بود که بابام توی کربلا گم شد! یک روز کامل! 

وای که چه سخت گذشت...

سال ۹۸ هم که شد آخرین سفرم تا به حال، تو عقد بودیم. خیلی بالا و پایین داشتیم برای سفر.مادرم میخواست بره و لازم داشت من باهاش باشم. ولی جمعیت یه جوری بود که نمیشد همه باهم باشیم. از طرفی برنامه تعطیلی همسرم اصلا معلوم نبود تا روزهای آخر... مادر اینها میخواستن زودتر برن...

زن داداشم هنوز بچه اش چهل روز نشده بود. من باید از خانواده ام جدا می‌شدم. 

چند نفر از اعضای خانواده همسرم هم قصد داشتن برن که اونها خیلی زودتر رفتن... ما دوتا مونده بودیم بی همسفر... راستش من که بدم نمیومد دوباره یه سفر کم مسئولیت رو تجربه کنم، ولی همسرم دلش نمیومد ماشین خالی بره. بنا بود یه زوجی از دوستامون باهامون بیان ولی لحظه آخر ، پدر خانم گفت من رضایت نمیدم دخترمو تو عقد ببرن همچین سفری. 

خلاصه اینکه... دو نفر از فامیلهای من که خانم بودن و کشته مرده ی این سفر، با ما راهی شدن. خیلییی مسئولیت سختی برای همسرم بود‌.

برای اولین بار خانم با خودش می‌برد، حالا خانم خودش که تو عقد بود با دوتا خاله همسرش! 

ولی واقعا سفر بی‌نظیری شد. برای اولین بار از مسیر طریق العلما رفتیم. موکب‌هاش کمتره و زبون مردمش سخت‌تر (چون روستایی حرف می‌زنن و تقریبا اصلا فارسی بلد نیستن) اما خب بخاطر وجود شط الفرات هواش مقداری خنک‌تره و خب حال و هوای خاصی هم داره‌...

تا طوریج که فکر کنم حدود ۱۲ کیلومتری کربلاست پیاده رفتیم و بقیه‌اش رو سوار ماشین شدیم‌. 

خدا می دونه چقدر خاله‌هام ما رو دعا کردن، وچقدر به برکت وجود اونها، سفر برای ما راحت گذشت الحمدلله... 

#

ان شاالله یه مطلبی می‌نویسم و همه آنچه توی این سفر سخت شیرین لازمه رو، میگم‌.

از نکات غذایی تا لوازم واقعا مورد نیاز. 

کبوتر جلد

بعد همه چالش‌هایی که توی این چند ماه داشتیم، همسرم به پاس صبوری‌هام و به مناسبت سالگرد عروسیمون، قول یه سفر سه روزه تو مشهد رو بهم داد که به قول خودش ، اثر کل تلخی‌ها رو بشوره و ببره. 

حقیقتا خیلی زیاد خوشحال شدم و دو هفته آخر رو هم به شوق این سفر، طی کردم.

شب اول که اومدیم، من با یه عالمه امید اومده بودم، ولی متاسفانه باز یه بحث و دعوا پیش اومد. من دوباره ناامید شدم، حسابی رفتم تو فکر که ای بابا، مشهد نتونه حال من رو خوب کنه، پس به کجا پناهنده بشم؟ 

ولی به قول فاطمه، خود شهر مشهد که خودبخود حالم رو خوب نمی‌کنه! باید توسل می‌کردم.‌

پس متوسل شدم، رفتم تو اون کانال خصوصی که ایده دوستان بود، هر کس یکی برای خودش ایجاد کنه تا با امام حرف بزنه، رفتم و این بار برای امام رضا(ع) کلی نوشتم. 

خیلی حرف زدم، خیلی... 

بعد، به همسری که پکر شده بود از اینکه پس چرا حال من خوب نمیشه با اینکه اینهمه هزینه کرده، گفتم بیا فردا بریم هتل پیش خانوادت، هزینه ای که برای هتل میدی بریم خرید کنیم. خوشحال شد. ولی شک داشت که سر حرفم بمونم یا نه. 

بعد هم با خودم قرار گذاشتم تا آخرین لحظه مشهد بودنم، همه چی رو ساده بگیرم و اصلا غر نزنم و فقط تلاش کنم بهم خوش بگذره. با خودم گفتم فقط همین دو سه روز رو به حرمت امام رضا(ع) تلاش کن. 

به خودم فرصت دادم برای جبران، به خودم گفتم باید دوباره اعتمادش رو جلب کنم. 

عصر همون روزی که پیش خانوادش بودیم همسرم که کلی آروم‌تر شده بود، گفت شاید بتونم کلید خونه رفیقم رو بگیرم. بیشتر بمونیم. 

فهمیدم که امام رئوف خیلی زود برام جبران کرده. ما به هم رحم کردیم و حالا خدا رحمتش رو فرستاده بود.

 از عصر اون روز همه چیز عوض شد. 

 فرداش از صبح تا ظهر آواره بودیم و تو گرما و ... کلافه شدیم. نرگس تو ماشین بغلم بود، هی تکون می‌خورد باید مراقب می‌بودم پاهاش به کمربند و دنده نخوره، سرش به در و داشبورد! آفتاب از روبرو میومد، هیچ راهی نبود جز اینکه با دستهام جلوی صورتش رو بگیرم که نسوزه، دستهام حسابی سوخت. ولی من به امام رضا قول داده بودم. پس صبوری کردم، همسرم هم آروم‌تر شد. و دیگه حسابی قدردانی کرد ازم. 

شب وقتی رفتیم حرم، خیلیییییی حالم بهتر شد و الان دیگه حالم خوبه خداروشکر. 

به دوران اوج برگشتم الحمدلله. و واقعا معجزه امام رضا(ع) بود. 

منی که توی این سه ماه به حد خیلی زیادی حساس و زودرنج بودم، منی که ناامید بودم از بهبود اوضاع و دیگه فقط میخواستم صورت مساله هام رو پاک کنم، 

باز دوباره همون آدم سابق پرامید شدم الحمدلله. واقعا خودمم فکر نمی‌کردم انقدر بهتر بشم. 

اقامت توی این خونه انقدر بهمون چسبید، انقدر حالمون رو عوض کرد، که داریم فکر می‌کنیم ای کاش بیایم مشهد برای زندگی. 

اون شب بعد از حرم با ذوق و هیجان بهش می‌گفتم: آدم تو مشهد که باشه ، روش نمیشه بگه تو شهر غربتم. ولی هر جای دیگه بریم، خیلی سخت تره. 

( آخه ما از سال دیگه باید از تهران بریم و هنوز اصلا معلوم نیست کجا! برای سربازی و دوره تبلیغ، این نامعلومی آینده تا این حد، برامون هم سخته هم جذاب، هم پندآموز. چون واقعا حقیقت دنیا برای همه آدم‌ها همینه، کی می‌دونه آینده چی میشه؟!) 

دیشب به همسر گفتم: خیلی خیلی خوش گذشت، من دیگه واقعا دلم می‌خواد برم حرم دعا کنم آقا ما رو ساکن مشهدش کنه. بیایم پیش خودش همیشه. 

همسرم گفت: نه، دعا کن هر جا که خیرمونه بریم. 

اولش گفتم دیگه اینکه گفتن نداره! قطعا هر چی خیرمون باشه میشه دیگه! ولی بعد دیدم نه، راست میگه، اینکه از امام بخوای هر جا که خیره تو رو بفرسته، لطفش به اینه که هر جایی بری، دلگرم‌تری، چون از را خواستی، میگی آقا من از شما خواستم، پس دلم گرمه که حتما خیرمه. هر جا هم سختت بشه باز به امام میگی. امید داری. 

#

همه اینها رو نوشتم که فقط بگم، تو بدترین شرایط روحی هم، به امامتون پناهنده بشید. تو بدترین حال، امید داشته باشید. حتی اگه امید ندارید، امتحانی حرف بزنید و کمک بخواهید و دست از تلاش برندارید. 

#

یکی از چیزهایی که واقعا شادم کرد، اینکه بالاخره از شر عینک قبلیم راحت شدم! سه سال بود داشتمش و از قبل عید قرار بود عوضش کنیم که هی نمیشد. دیگه انقد دسته‌هاش داغون شده بود، سرمو یه ذره خم می کردم می‌خواست بیفته. داستان داشتم با آشپزی، با نماز با هر کاری که مستلزم خم کردن سر بود! ترمیم هم کرده بودیم ولی فایده نداشت. خلاصه با اینکه همسر گفت اگه عینک بخریم شاید نتونیم هیچ خرجی کنیم، گفتم باشه. عینک برام مهمتره. با اینکه می‌دونستم همسر تو سفر لارج میشه و اگه نیازهام رو نخرم و برگردیم ممکنه حالا حالاها نرسم بهشون و اصلا فرصت نشه خرید بریم، ولی باز هم سر قولم به امام رضا موندم، هیچ چیز نگفتم. و خدا رو شکر که اعتماد از دست رفته همسر، برگشت. حال من خوب شد و بالتبع حال ایشون... 

تازه خدا خوشش اومد، نذاشت دستمون خالی بشه، یهو دوماه یارانه معوقه نرگس رو ریختن:) و روزی‌های کوچیک کوچیک فراوون دیگه، که خیلی جزیی میشه بخوام بگم.

#

قبلاها برای شاد کردن خودم، تک بعدی عمل می‌کردم ولی الان واقعا به این نتیجه رسیدم که آقا جان! دنیا و لذت‌های دنیایی هم خیلی مهمه! اتفاقا بهره ببر، کی میگه بهره نبری؟ بهره ببر و بذار حالت خوب باشه، تا بتونی به آخرت هم برسی! مثلا نمونه‌اش همین عینک، واقعا هر بار می‌بینمش سرحال میشم! 

#

خانم این خونه خیلی باسلیقه بوده، انقدر خونه تمیز و مرتبه آدم کیف می‌کنه. خونشون چون خونه موقته، خیلی کم وسیله داره، ولی همه چیزهای ضروری رو داره. دارم فکر می‌کنم چقدر خوبه همیشه خونه همینجوری باشه، تا یه دست می‌کشی همه جا تمیز میشه:) چقدر خوبه این سبک‌بالی و سادگی! 

# 

نرگس بعضی از اولین‌کارهاش رو همینجا شروع کرده، مثلا: دمر شدن:) قبلا فقط غلت می‌زد... به علاوه، دندون دردهاش هم شروع شده.

#

دیشب وقتی رسیدیم حرم گرسنه بودم و می‌دونستم با کلوچه‌ای که دارم سیر نمیشم. ولی نمیخواستم از لارج بودن همسر سواستفاده کنم. به شوخی گفتم: چی؟ میخوای برام اشترودل بخری؟! نه زحمتت میشه:) 

با خودم گفتم اگه بتونه میره می‌خره، اگرم نه می‌خندیم و تموم میشه‌. 

فورا رفت خرید. 

خیلی دعاش کردم تو دلم. این محبت‌های ریز ریزش، دلم رو گرم می‌کنه به زندگی. #برای_آقایون

من چِم شده؟!

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

روضه های ساده

جزو اولین نفرها وارد هیئت شدم‌. برای اولین بار، اولین محرم با دخترم.‌‌ 

فضای بزرگ دانشگاه، یک عالمه موکت، یه پرده پخش بزرگ، که زیرش چندتا باند صوت بزرگ بود. 

همین روبروی پرده رو رفتم جلو و در دورترین نقطه از باندها، تکیه دادم به باغچه. 

عالی بود جام. هم دور بودم از صدا، هم تکیه داده بودم ، هم آخر توپ موکت زیرم بود و هم پرده پخش روبروم بود. 

قرآن هنوز شروع نشده بود. خاطر جمع نشسته بودم که یهو، اوج صدای قاری، رد اشک انداخت تو چشم‌های نرگسم. 

پنبه رو از توی کیفم درآوردم و گذاشتم تو گوش‌هاش. 

باز دوباره اوج بعدی، لب‌هاش رو ورچید و بغضش ترکید. 

«قلب یه بچه همینقدر کوچولو و کم طاقته» 

دیدم نمیشه اونجا بمونم. 

مستاصل شدم! نمی‌دونستم دورتر از اینجا هم موکت پهنه.

بچه و وسایلم رو سپردم به خانم بغل دستی تا برم دورتر و شرایط رو بررسی کنم. 

یه جایی پشت بوته ها، کنار شهدا، حاشیه ی باغچه، موکت پهن بود. بچه رو برداشتم و رفتم اونجا. 

دیگه اونجا صدا اونجوری نبود که دخترم هول بخوره. 

#

شب دوم، رفتم جای دیشب نشستم. خواهرها گفتن بیا پیش ما، فوقش برای روضه برمیگردی همونجا. 

جلو شلوغتر بود. 

خیلی خسته بودم، نرگس تمام روز با بی‌قراری‌هاش، از کت و کول انداخته بود من رو. انقدر اذیت شده بودم حتی تصمیم داشتم که شب نیام هیئت. 

وقتی خواهرشوهرم گفت بده پیش من باشه، با خودم گفتم اره بهتره، بره دو دقیقه راحت روضه گوش بدم. خیلی اذیت کرده امروز... 

ولی هنوز یه دقیقه نگذشته بود، دلم براش تنگ شد. سرمو آوردم جلو که ببینم حالش خوبه یا نه. دیدم آرومه ، آروم شدم. انرژی گرفتم. داشتم به حرف‌های سخنران گوش می‌دادم. 

حس کردم با اینکه از دستش خسته‌ام، ولی دلم میخواد بهش دید داشته باشم، هر لحظه نگاهش کنم، نکنه یه وقت بی‌قرار بشه و من نفهمم. نکنه یه وقت مضطرب بشه از اینکه من رو نمی‌بینه. «درسته که بقیه هم بلدن آرومش کنن ولی هیچکس به اندازه من نمیفهمتش، اگه منو نبینه زود مضطرب میشه. » به خواهرشوهرم گفتم: یکم اینورتر بذارش که بهش دید داشته باشم. صورتش رو ببینم. 

بعد باز توجهم رو دادم به سخنران. رسیده بود به این بخش از اون حدیث معروف :

الامام امّ البرّة بالولد الصغیر... 

مَثل امام، مَثل مادری مهربان نسبت به فرزند خردساله.

اخ که غرق شدم توی این تمثیل.....

فهمیدمش، با همه قلبم فهمیدم محبت امام چقدر می‌تونه قوی باشه. 

« هر چی هم اذیت کنیم، هر چقدر بد باشیم، هر چی هم زحمت دادیم، طاقت نداره قدر یک لحظه حتی، رنج ما رو ببینه» 

نکنه یه وقت چیزی بخواد؟

نکنه ازم دور بمونه مضطرب بشه ؟

نکنه تو اشتباهات خودش بمونه و منو یادش بره؟ 

تمام حس‌های چند لحظه قبلم به نرگس رو، مرور کردم و باز غرق شدم در این تمثیل عمیق... چی بگم وقتی یادم میاد اون حدیثی که می‌گفت محبت امام به مأموم، ۷۰ برابر محبت مادر به فرزنده.

چقدر دوستمون داره امام... 🥺❤️

#

شب سوم رو توی خونه گذروندم. تنها، با تلویزیون. اولین شب بود که روشن بود و نرگس سینه زنیم رو دید. با تعجب نگاه می‌کرد. میگفتم: حسین یا حسین. حسین یا حسین.

با تعجب نگاه می‌کرد. یه لحظه لبخند زدم بهش، غرق خنده شد... 

بعد یکم براش توضیح دادم که چرا دارم سینه می‌زنم و ذکر میگم. 

مطمئنم که می فهمه. می‌شناسه. می‌دونه. 

#

پ.ن: بچه شیرینه. چون پاکه هر آدم سالمی دوستش داره. اما اونی که تو هر شرایطی، خندون و گریون و تمیز و کثیف، به داد بچه می‌رسه و دوستش داره، مادره! 

 البته مهر مادری هم دیگه دارن کمرنگ می‌کنن، چطوری؟ با بی‌ارزش دونستن جایگاه مادر، که چی؟ که وقتی میگن مثل امام مثل مادره، نفهمیم! 

که محبت امام هم برامون غرببه بشه. 

اصلا هر جا که و هرچیزی که حریم خانواده رو بهم بریزه، منشا محرومیت ما از امامه. و از اونطرف، هر کاری رو که برای محکم‌تر کردن بنیان خانواده انجام میدیم، میشه به نیت ظهور انجام داد. چون واقعا پیش زمینه ی ظهوره

اندوهِ روزِ نیامده...

یه فرموده‌ای دارن مولا امیرالمومنین (ع) که چند وقته دارم بهش عمل می‌کنم، 

روانشناس‌تر از ایشون ندیدم من! از بس که فرمایشاتشون آرامش بخشه و حلال مشکلات روحی...

اصلا شیعه باید سرحال‌ترین باشه وقتی همچین امامی داره

ما اگه سرحال نیستیم از کم‌کاری خودمونه. یا کم‌کاری دانشی یا رفتاری

مولا فرمودن: اندوه روز نیامده را به امروزت میفزا، که اگر آن روز از عمر تو باشد خداوند روزی‌ تو را می‌رساند. 

و من، در تمام لحظه‌های این روزها با همین جمله اول، آروم شدم. 

_ دارم نرگسمو می‌خوابونم، خسته‌ام، بدنم درد می‌کنه، ضعیف شدم ، با خودم میگم: این که هنوز اولیشه! چطوری میخوام سرپا شم؟! چطوری میخوام بازم بچه بیارم؟! 

و جمله مولا تو گوشم می‌پیچه: اندوه روز نیامده را... 

یادم میفته که دارم برای آینده ‌ای که معلوم نیست چطوری پیش میره، غصه میخورم، بعدم رها می‌کنم و به نرگسم نگاه می‌کنم. دیدنش آرومم می‌کنه.

_ خونه خاله ، بهم میگن: این چه طرز آروغ گرفتنه؟ و من ناراحت میشم و با خودم میگم: اینکه فامیل خودته ناراحت شدی، پس فردا که میری شهر همسر پس میخوای چیکار کنی؟! حالم بدتر میشه تا اینکه کلام مولا تسکینم میده: اندوه روز نیامده را... 

و با خودم میگم: چو فردا شود فکر فردا کنیم. فعلا حال الانت رو دریاب، برای اونجا هم یه فکری می‌کنیم. 

_ خونه مادرشوهر توصیه‌های مادرانه می‌کنن و روی حرفشون اصرار می‌کنن درحالی که من میدونم و علم دارم که این کار غلطه، و سختم میشه و با خودم فکر می‌کنم: الان که نوزاده و بحثمون فقط سر شیر و خواب و این چیزاست، بعدا که کلی مسأله تربیتی پیش میاد چیکار کنم؟ 

و باز مولا تو گوشم میگن: اندوه روز نیامده را... 

آروم میشم و میگم دختر! تا اونموقع شرایط ده دفعه عوض میشه، رابطتون عوض میشه، روحیه تو عوض میشه و ... 

فعلا حال الانت رو دریاب... 

#

مثال دیگه‌ای به ذهنم نرسید، از احوال خودم نوشتم.

#

پ.ن: در کل باید زیاد سخت نگرفت. من تو خیلی چیزها زدم به بی‌خیالی چون دیدم که ارزش اعصاب خودم خیلی بیشتره. ولی واقعا این روزها از ته دلم، دوست داشتم ذاتا آدم بی‌خیالی می‌بودم. کاش از اونها بودم که کلا حرف مردم براشون مهم نیست. 

آخه واقعا چرا اینهمه باید برای دلسوزی‌های دیگران، که با لحن نامناسبی میگن، حرص بخورم؟ 

چرا باید انقدر برنجم؟! 

کاش بی‌خیالی قرص داشت... یا حداقل کاش اینهمه درونگرا نبودم، منم یکم راحت صحبت می‌کردم! 

( البته تجربه های موفق هم داشتم این چند روز)

اربعین امسال

چند وقته که میخوام بنویسم، اما انگار روز عرفه وقتش بوده

چند ماه قبل اینکه نرگسم دنیا بیاد، برای اربعین برنامه می‌ریختم

اولین لباسی که براش خریدم، لباس مشکی محرم بود

البته اون روزها و تا ۵ روز بعد تولدش،اسمش بنا بود یه چیز دیگه باشه. مخصوصا که تو محرم فهمیده بودیم خدا یه هدیه ناب به ما داده. 

خلاصه حتی موقع خرید کالسکه، با اینکه می‌دونستم با توجه به سبک زندگیم احتمال کاربرد داشتنش برام خیلیی کمه ولی فقط بخاطر زیارت اربعین، از چند خرید دیگه‌مون زدم تا کالسکه بخرم... 

ولی حالا... 

اصلا نمی‌دونم امام(ع) می‌طلبن یا نه. 

پاسپورتم رو باید تمدید کنم

واکسن نزدم

دخترم هم که خیلی گرماییه و همین داره منو نگران می‌کنه، با اینکه کلی تدبیر و برنامه داشتم و دارم برای پیشگیری از گرمازدگی و برای آسایش خودم و بچه و حتی کلی به اینکه با کی همراه باشیم تو سفر، فکر کرده بودیم...

ولی باز هم، همه چیز فقط به خواسته امام(ع) بستگی داره.

امروز که روز عرفه است... حتی نمی‌تونم بگم الا و بلا منو امسال باید بفرستین حرم. کی باشم که بخوام اصرار کنم؟! 

ولی واقعا، با همه قلبم میگم: ارباب جان... خیلی دلتنگم... خودتون هر کاری که خیره برای این دلتنگی بکنید... 💔

____

برای یادگاری: روز شهادت امام باقر(ع) اولین بار بود که نرگس لباس مشکی هیئتش رو پوشید. چقدر اون شب دلم گرفته بود. چقدر آروم شدم که با امامم حرف زدم. 

و هی می‌گفتم: دارین می‌بینین شما... می‌بینین... 🌺🌺🌺 

فرداش وقتی که با یه بنده خدایی صحبت می‌کردم بهم گفت: از کجا میدونی رزق اشک و کلی روزی‌های ریز و درشت دیگه، از ثمرات همین گذشت کردن‌ها نباشه؟ 

یک، دو، سه، چهار!

۱) به احترام تمام روزهایی که برای خوب شدن حال من تلاش کرده،
به حرمت همه صبوری کردن‌هاش برای وقت‌های خستگی و بی‌قراری من
و برای قدردانی از همه زحمت هایی که برای رفاه من کشیده و همه سختی‌هایی که بخاطر شادی من، به خودش داده؛
این روزها رو مدارا می‌کنم.
این سکوت و در خود فرو رفتن
این بی حوصلگی و خنده‌های آبکی که فقط برای نمردن دل من، به روی لبش میاد....
مدارا می‌کنم و سعی می‌کنم، رفیق خوبی باشم براش.
هروقت خیلی سختم شه از این سکوتش ،
سعی می‌کنم روزهای خوشش رو یاد خودم بیارم و از خودم متوقع باشم، که حالا من براش جبران کنم. حالا من باید شادش کنم، حالا من باید درکش کنم و بهش زمان بدم...
خوب میشه... 

خوب میشه‌...
____

۲) خدا دوست داره بنده‌هاش رو «مستقل» ببینه. که به هیچکس غیر از خودش، وابسته نباشن.
رفتارهای ما، نباید وابسته به رفتار دیگران باشه
حال خوب ما هم...
یعنی قرار نیست هر وقت نزدیکانمون خوب بودن ما هم خوب باشیم.
گاهی خدا می‌خواد تو بتونی خودت خودت رو شاد کنی. از درون بجوشی...
و خدا هر وقت خیر بیشتری برای کسی بخواد، بیشتر ازش امتحان استقلال می‌گیره.
من مباهات می‌کنم که تو روزهای سخت جدید، که منتظر نزدیکانم بودم بهم آرامش بدن، دوتا از مهمترین آدم های اطرافم، خودشون شدیدا نیازمند آرامش و خلوت و سکوت بودن.
همسرم، و نزدیک ترین رفیقم. 
خیلی سخت بود، خیلی... ولی الان،در آستانه دوماهگی دخترم، همه لحظه هایی که از درون دارم می‌جوشم و به اطرافیانم هم روحیه میدم، خوشحااال میشم که از اون امتحان الهی با قوت بیرون اومدم...
____
۳) امروز ناخواسته در جریان یه بحث خانوادگی قرار گرفتم و برام خیلی مفید بود.
داماد خانواده یه کاری کرده بود و مادر زنش یه قضاوت اشتباهی از اون کار داشت و اون قضاوتو به همه بچه هاش هم گفته بود.
اینجاش برام مفید بود که یکی از خواهرزن‌هاش مکررا داشت به برادر خودش می‌گفت مادر ما خطا کرده، اشتباه قضاوت کرده درباره فلانی. ولی تو نباید تحت تاثیر مامان باشی‌. قرار نیست هر کس هر چی گفت باور کنی، حتی اگه مادرت باشه.  تو که نمیدونی اصل قضیه چی بوده...
برادر گفت مامان گفته. خب اون حتما یه چیزی دیده.
خواهر میگفت من میدونم که نبوده. شاید مامان اشتباه متوجه شده. تو نباید با چشم های کس دیگه، کسی رو قضاوت کنی.
«فردای قیامت مامان نمیاد جای تو جواب بده». و هی این جمله رو تکرار میکرد تا وقتی که برادره راضی شد.
احساس کردم با یه زن خیلی باتقوا روبروام... با زنی که مدااام یاد مرگ می‌کنه. با زنی که غیبت  نمی‌کنه و از کسی که غیبتش رو کردن داره دفاع می‌کنه کاملا، با اینکه خودش ذینفع نیست و حتی شاید اگه تقصیر کار به اون داماد نسبت داده میشد، به نفع همه بود. ولی داشت با جدیت دفاع می‌کرد.
خیلی لذت بردم. خیلی درس گرفتم...
____
۴) توی راه که میومدیم، واقعا سخت بود.
اولین باری که هی کیلومتر‌ها رو می‌شمردم و منتظر بودم تموم شه.
خصوصا که بخاطر گرمای شدید هوا، دم غروب راه افتاده بودیم که تو خنکی شب بریم‌.
تاریکی شب و بی‌نور بودن اون جاده ‌ی ناهموار و اولین تجربه با بچه، منو می‌ترسوند.
سه ساعتی که از مسیر گذشت، دیدم با این همه استرس و انتظار تموم شدن مسیر، نمی‌تونم ۷ ، ۸ ساعت دیگه دووم بیارم!  تازه ممکنه بهم فشار بیاد و به همسرم غر بزنم، که اصلا دوست ندارم بعد صد سال داره میره شهرش، ناله کنم.
با خودم گفتم باید به یه بزرگی توسل کنم که آروم بشم. داشتم فکر می‌کردم به کدوم عزیز متوسل بشم که متناسب با مسأله‌ام باشه.
به همسر گفتم من وقتی مریض میشم، به امام سجاد(ع) میگم دعام کنن، وقتی جایی قراره حرف بزنم که برام سخته، به حضرت زینب(س)، وقتی تو مادری سختم میشه، به حضرت زهرا(س)،
بنظرت الان که بخاطر شاد کردن دل پدر و مادر دارم این مسیر رو میام، به کی توسل کنم؟
و بعد... از اونجای سفر دیگه متوسل شدم به حضرت موسی بن جعفر، امام کاظم(ع)، که هم بچه‌هاشون تو غربت و دوری بودن. هم سلطانِ خویشتن داری و فروخوردن خشم.
فرض کردم کاری که امام رضا (ع) نمی‌تونستن انجام بدن، دارم برای امام کاظم(ع) انجام میدم.
فرض کردم دارم غربت امام رو جبران می‌کنم...
خدا شاهده که دیگه خیلی راحت می‌تونستم کمردردهام رو از همسر پنهان کنم. خدا شاهده چقدر انرژی گرفتم برای بقیه مسیر و از مولا خواستم اجرمو بده. خیلی آروم شدم. خیلی... دیگه هیچ غری به هیچکسی نداشتم بزنم. دیگه خیالم راحت بود که اگه احدی قدر ندونه، امامم هست که ببینه و اجر بده.

خانم ها با همون رمز تشریف بیارید 🌹

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

خانم‌ها پیام خصوصی بذارن رمز بدم.

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید