راه تو را می خواند
احساس کسی را دارم
که در ابتدای راهی طولانی است
هیچکس را نمی شناسد در این مسیر
خودش را دارد فقط
و گوش هایش را که بشنوند...
احساس کسی که دور از خانه
باید چند درصد باقی مانده ی شارژ گوشی اش را
برای نزدیک ترین تماس با خانواده اش نگاه دارد
این یعنی
همه ی دلتنگی مال خودش
نه پوشه ی صوت هایش، نه قرآنش نه دفترچه یادداشت گوشی و نه حرف های شهدایش را، دسترسی نیست که در هضم این دلتنگی یاری اش کنند...
این یعنی این مسافت طولانی را تنها
ذهن تو
و داده های حک شده بر مغزت
می تواند پر کند...
مثل روزی
که بدون هیچ چیز
هیچ چیز
در ابتدای یک مسیر نامشخص
رو به تو
بر میگردم
ناگزیر....
**
دوست دارم راه را
اما
نگران انتهایش هستم...
نگرانم نتوانم
محبت و درایت و حمایت تو را
احساس کنم...
یا الهی و مولای...
برای انتخاب عنوان،رفتم سراغ صحیفه ی امام سجاد(ع) جانم... دعای 21 ،سراسر مخصوص من بود... اما دلم نمیاد تکه ای جدا کنم...
