و نراهُ قریبا

نمیدونم این حسین ع چه خصلتی داره
که هر آدم خوب و بدی مثل من
همین که مغرب میشه و شب اول محرم آغاز میشه
اون حالت غم رو به خودش میگیره....
این چه جوششیه این چه درسیه که همه درگیرش میشن...
این محرمت ارباب چه حالیه که هر کسی سعی میکنه تو این قصه یه سهمی داشته باشه؟
محبت تو چطوریه که خیلی ها بخاطرش میان هیئت و بی منت سینه میزنن و اشک می بارن...

نمیدونم...
نمیدونم چی باید بگم...
امسال دلم میخواد خیلی بیشتر بفهممتون...
میدونم که
اگر از روضه های درس نگیرم و رشد نکنم
دچار خسارت خیلی شدیدی شدم...
ارباب جانم...
دست مان را بگیر...
همان جایی ببر که باید برویم...
منتظر بودن را یادمان بده ارباب...
نکند کوفی بمیریم...
نکند از محبتتان برگردیم
نکند پابند دنیا بشویم...
یا حسین...