همشیره امام خراسان،خوش آمدی

تو آمدی که با برکات نسیمی ات

روزی یا امام رضاهای ما شوی

اصلا قرار بود در ایران زمین ما

چون فاطمه بیایی و زهرای ما شوی

مهمان چند روزه ی ایران خوش آمدی

همشیره امام خراسان خوش آمدی

 

نذر امام...

مردمانِ قدیم، عشق را بلد بوده‌اند. نذر را بلد بوده‌اند. می‌دانسته‌اند برای عشق باید وقت گذاشت. درهایِ چوبیِ تراشیده‌شده‌ی حرم‌ها را که نگاه کنی، تا شعاعِ چندمتری‌اش هنوز روح هنرمند و سرسپردگی‌اش آدم را تسخیر می‌کند.
کاشی‌هایی هست که ذکرِ زیرِ لبِ کاشی‌کار در اسلیمی‌هایشان می‌چرخد.
قالی‌هایی هست که سال‌ها وقت در تار و پودشان بافته شده و خط ناشیانه‌ای در آخرین رَجشان نوشته:
اهدایی از طرفِ رباب رستم‌ آبادی به حرمِ امامِ هشتم.

مردمانِ قدیم، هنر نذر می‌کرده‌اند. وقت، نذر می‌کرده‌اند.
شاید بشود، ما هم
سکوت و فکر، کلمه و هنر نذر کنیم.

/مریم روستا

دکترای شهرسازی و معماری/

---

خیلی به دلم نشست این پست...

شاید بشود، ما هم
سکوت و فکر، کلمه و هنر نذر کنیم.

مشهدالرضا---4

چقَدَر حسرت خادمی زائرات رو خوردم آقا...

چی میشد مشهدی باشم...؟

---

حتی یک شب جمعه نشد تو حرمش باشیم..
شب آخر...
روبروی گنبدش،
صحن انقلاب...

خیلی شکسته بود پر و بالم..
طاقت رفتن نبود...
طاقت اینکه برم،
و نتونسته باشم از امامی به این بزرگی و رئوفی، حاجتهامو بگیرم..

ترسیدم برم و دیگه یادم بره آقا مهربونه...
دیگه یادم بره قلبم متعلق به کیه..

نمیتونستم برم...

مشهدالرضا---3

همینطور می چرخیدم تو حرم...

دور میزدم..

از این صحن به اون صحن

از این طرف به اون طرف

انگار گم شده بودم

انگار نبودم!

تو این عالم نبودم....

فقط میدونستم دارم میرم، نمی دونستم کجا...

نمیدونستم به چه کاری

هیچی

هیچ!

سرگردانی محض....

و فقط غرق نورِ حرم بودم و جذب حسی که جاری بود...

به خودم که اومدم،دیدم سه ساعت گذشته.....

ســرد شدم انگار..ســرد...

اولین کنجی که پیدا کردم نشستم..

یک گوشه ای که هیچکس من رو نبینه..

درست وقتی که نشستم،آرام آرام قطره های اشک.....

اصلا نبودم انگار....نه روی فرش ها بودم نه...نمیدونم چی بود،چه حالی بود،فقط گریه می کردم..

پیوسته...

گذشت...

حالم که بهتر شد،

راهی خونه شدم...

و تازه حس کردم کبوترای حرمش،چه حال خوشی دارن که همیشه در جوار حرم امام معصومن..

تازه حس کردم چه خوبه،در محضر معصوم بودن و همسایگی با آقای مهربون...

چه خوبه حس کنی  که تو هم صاحبی داری...

هـــی...

---

اگر چه ساکن اینجام، خانه ام آن جاست

کبــوتــری شده ام کاشیانه ام آن جاست

مستحبات فریب انگیز!

خیلی وقتها کارهای مستحبی هستن که ما دوست داریم انجام شش ون بدیم، و انجام میدیم بخاطر دل خودمون، نه چون خداوند اون کار رو "بهتر" دونسته و یا برای نزدیکتر شدن به خدا.

و یکی از مکرهای خیلی سخت و مخفی شیطان در باب همین اعمال مستحبی هست..

نمونه اش اینکه عمل رو بخاطر اینکه خودمون حال کنیم انجام میدیم، خب این بد نیست در صورتی که در همون زمان و موقعیت کار مهم تری برای انجام دادن نباشه.

مشهدالرضا(ع)---2

روزی دو سه ساعت می خوابید، بقیه اش رو مشغول عبادت بود و اکثر زمان بیداری اش،حرم امام رضا بود..
حتی گاهی برای غذا هم نمی رسید...
خریدی که ندیدم بکنه،مگر چیزهایی که خانواده اش براش خریدن.

پرسیدم: خسته نمی کنی خودت رو؟ یکم بخواب.. حرف یکی دو روز نیست، 6 روزه!

گفت: دو ساله نیومدم مشهد، تو این دوسال، سه بار اومدنم عقب افتاد...حالا که اومدم،حیفه وقتم رو بخاطر خواب و خوراک از دست بدم..
این چیزها تو شهر خودمم هست،اما حرم امام رضا اونجا نیست...

گفتم: اگه کسی بهت بگه امام هم همه جا هست چی میگی؟

گفت: کسی مثل من که نمی تونه حضور امامش رو در همه جا بفهمه، در جایی که نامیده شده به حرم امامش هست،حال خوشی داره...البته کسی که عارف به امام هم باشه باز هم در چنین مکانی که نشان از یارش هست،حال خوشی داره...

همین فرد،در راه برگشت، دقیقا به محض اینکه از شهر مشهد خارج شدیم،تمام مسیر رو خوابید...

--
پی نوشت: قبلا هم گفته بودم،گفتگو هایی که می نویسم بدین معنا نیست که دارم حرف و باور کسی رو تایید میکنم،فقط چیزهایی رو می نویسم که حس میکنم جای فکر داره.

بسیار سفر باید...1

سلام علیکم و رحمه الله جمیعا!!

تو این مدت نه چندان کوتاهی که در حال رفت و آمد بودم، سعی کردم «ببینم»

بسیار حرف ها رو به صورت کوتاه و تیتروار آماده کردم که ان شاء الله بنویسم،و مثل همیشه همونایی که مهمتر باشه و خداوند بخواد رو فرصت میکنم تنظیم کنم و شاید بعضی حرفها در هم ادغام بشن..

در کل امید دارم به اینکه انقدری فهمیده باشم که بتونم حرفم رو بزنم!
باور کنید خیلی سخته حرف زدن،باید انقدر روش فکر کرده باشی که حداقل بدونی حرفت غلط نیست..

یعنی صادق باشی و بدونی که حرفت دروغ نیست..حالا چقدر صادقی رو بسپاری به خدا. (رک. به مطلب مصداق منافق)

و در جواب التماس دعاها باید بگم نه کسی هستم که پیش خدا آبرو داره،نه کسی که شرمنده ی خدا نیست،اما همیشه،به حرمت نگاه هایی که منتظر اجابتند، سعی میکنم تا جایی که حافظه ام اجازه میده نام تمام حق داران و التماس دعا گفته ها رو ببرم، و زمانی ببرم که حداقل اگر دعای من مقبول نیست، شرایط اجابت رو داشته باشه.

بنابراین،قبل از ورود به باب الجواد، نام تک تک بزرگواران رو بردم و بعد وارد شدم که ان شاء الله، امام رضا بخاطر پسرشون به ما نظر کنند.

--
یاعلی

و ما لهم من دون الله من ولی و لا نصیر

یواشکی نوشت:

دلم میخواد یه بار دیگه بشینم پشت این میز، دونه دونه کتاب ها رو  بیارم بالا، بخونم، تست بزنم، مرور کنم، خلاصه بنویسم...

دلم میخواد تو کتاب کارهام، تست نفهمیده نداشته باشم...

دلم میخواد یه بار دیگه، بشینم پشت میزم، و نترسم از تاریخ ادبیات! که دوست بشم با این دو کتابی که تا آخر سال تموم نشدن!

دوست دارم یه بار دیگه بشینم پشت این میز، که غرق بشم تو کتابا، و اگه صدای مادرم نباشه، هیچوقت حس نکنم باید بخوابم!

دوست دارم برگردم به مرداد سال قبل، اون روزایی که یه پام اداره بود یه پام مدرسه.

اون روزایی که هم کلاسی های جدیدم اتفاق نظر داشتن که مغز من مشکل داره که سال آخری، پا گذاشتم تو یه راه متفاوتی که به قول اونها دست کم فلسفه منطقش من رو از پا درمیاره.

برگردم به اون روزهایی که مشاور خوبمون 30 تا دانش آموز مستعد رو که بقول خودش حداقل 20 تاشون سه رقمی هستن سپرد دست کادر جدید مدرسه و رفت....

برگردم به اون روزها که تا مدت ها، ناراحت بودیم که کادر جدید مشاوری که سه ماه همراهمون بوده و حال و روز درسی و فکر و روحیاتمون رو میدونه، نپذیرفته..  ولی بعدها فهمیدیم اون مشاور خودش رفت چون موندنش سود کمتری داشت...

برگردم به اون روزها که خودم، برای خودم برنامه بریزم و فکر اینو نکنم که چون تازه واردم باید از برنامه مشاور جدیدی که تازه آبان ماه اومده استفاده کنم!

در حالیکه درسته اون بیشتر از من رشته و فضای کنکور رو می شناخت، اما هیچکس بهتر از من نمیتونست من رو بشناسه...

کما اینکه نتونستم با برنامه ی اون مشاور که تصورش از انسان ها یک دستگاه ورودی و خروجی بود، خودم و روحیاتم رو تطبیق بدم.

ای کاش طبق اصل همیشگی خودم که یک بار بخون اما طوری که بی نیاز از مطالعه ی دوباره باشی پیش می رفتم نه به شیوه ی ده بار بخون و نفهم مشاور جدیدمون!

ای کاش می زدم زیر همه برنامه ریزی هاش، خیلی قبل تر از اینکه نوروز برسه و خودم به داد خودم برسم که تمومش کن این اعتماد به مشاور رو!

خلاصه کنم....

دوست دارم برگردم..

برگردم به روزهایی که گذشت...

 که بشم همون رتبه ی سه رقمی که انتظارش رو داشتم...

و اگر خدا کنار من نبود، بین این همه خلال و حاشیه که تو سال کنکورمون افتاد و کمتر کسی از بین این کلاس مستعد، از کنار این حاشیه های بسیار، رد شد و تلاشش رو ده برابر کرد، قطعا نمیتونستم همینی هم بشم که شدم!

اگه این فکر نبود که فلانی، کجای کاری؟

شهدا که بهترین مشاورند و خدا بهترین پشتیبان..

اگه باور میکردم که جز خدا ولی و نصیری نیست.....

بله...گذشت...

گذشت و این گذشت، درس ها به من داد و برای همین هدایت گری خداست که دائما میگم آ خدا! شکرت....

/خودم/

دل اگر حضور را...

هر زمان صدای رفتن کسی به گوش می رسد،

دل بهانه می کند برای تو...

----

دل اگر «حضور» را بفهمد،دلتنگ نمیشود مگر به مصداق عشق،که تا جان در بدن هست،اسیر است و درد یارش،درد او.
دل اگر «حضور» را بفهمد، دلتنگ می شود به دلتنگی یار، نه نبودنش...!


دلتنگم و این بار نمیدانم که دلتنگ طلاکاری ایوانم و یا حس حضورِ تو در آنجا..!

دلتنگ آنم که کنار پنجره فولادت، چنان ناله های نهفته ام را رها کنم که آسمان، ببارد از شنیدنش..
که روزها، نوای من، به گوش فرش ها صدا کنند،که صبح ها، یک مرد،
از خجالت گناه های من،
ضجه می زند...

در دلم شکوه ها دارم از خودم..
که با زبانِ شرم هم نمی توان نوشت شان...

یا رضــا
بخوان مرا که سخت،
بی قرارِ رفتنم...





پی نوشت:

حرف ها داشتم اما حس شاعرانگی اجازه ی نوشتن مرا نمی دهد!

صاحبِ رئوف اگر که مهلتم دهد،راهی دیار دوست می شوم....