روایت سوم..گرما،فکه،صحرا...
روز دوم رسیدن رو میخوام فقط از زبان دلنوشته هام بگم.
اول میخواستم تغییرش بدم،دیدم بهترین مدل روایت همونه که تو اون فضا نوشتم با همه ی کم و زیادهاش
94.12.22
حال حساسیت من خوب است..دو روز اول ماسک می زدم حالا دیگر همان هم نمی زنم! گرم می شود..نفسم می گیرد... البته در فکه وضع فرق می کرد.. جانور زیاد داشت و خاک در هوا معلق، اما عجب حالی بود رمل های گرم..رمل هایی که اگر داغ شوند و اگر گل فرقی ندارد،رمل هایی که حتی اگر هوا خنک هم باشد،تصور راه رفتن یک گردان جنگی بر روی آن،با آن هم با لباس های کلفت و تجهیزات،سخت است...
جایی که پاهای برهنه ما فرو می رفت و سراپایمان خیس و خاک بود.
جایی که هیچ سایبانی و هیچ حفاظتی در برابر دشمن نیست و بیابان است و تنهایی ها...
اما دیشب..
*
دیشب را در بیمارستان صحرایی امام حسن سکنی گزیدیم...
این بیمارستان مجهزترین و مخفی ترین بیمارستان آن زمان بوده که طراحی آن را جمعی از نخبگان رزمنده مان زحمت کشیده اند...
از بالا و اطراف مثل یک تپه است..چیزی پیدا نیست...
از آن زمان تا حالا همانطور دست نخورده و بکر مانده...
دلم میخواست بمانم همانجا...شاید بخاطر آن بویی بود که در بدو ورود تمام جانمان را عاشق کرد..بوی شهدا
شاید بخاطر صدای ناله ها و دردهایی بود که از در و دیوار و مهتابی های سفیدش می شنیدیم...
شاید بخاطر نوشته های قدیمی کنار درب اتاق ها بود..
«بخش ازمایشگاه» ، «داروخانه» « اورژانس مجروحین»
شاید بخاطر خون پاشیده شده بر در آخرین اتاقی بود که سرکشی کردم..اتاق زیباساختِ «ظهور عکس»
شاید هم آن پتوهای هلال احمر...آن صدا و عجله ی بهیاران...
دیشب غذا دیر آمده بود..دیگر همگی شده بودیم مسئول تدارکات..
همگی می دویدند در آن راهروهای بیمارستان،قاشق،خورشت،ما آب نداریم،اینجا سفره کم آمده...
در خاطرم حس دویدن های بهیاران،باند،پانسمان،مجروح جدید....زنده شد...
هر گوشه شاید کسی خمپاره خورده،کسی بدون دست،کسی بدون پا،کسی با پهلوی زخمی افتاده بود...
شاید کسی از شدت جراحت همانجا از هوش رفته بود،می دویدند،سرم وصل می کردند و پزشک از سویی دیگر...
شاید او،قبل آن که درمان شود،سلامش را به اباعبدالله می گفت...
شاید کسی در ورودی راهروی اورژانس شهید شده بود...
و شاید کسی آن گوشه خودش سرم را جدا کرده و دویده بود تا بازگردد به جبهه ها و بجنگد با تمام قوا که کم کند تعداد افرادی را که جان می دهند و می روند از میان ما،با تمام برکاتشان...
برای مداوا می آمدند...
نه آن مداوایی که دردشان را کم کند که درد آنها خیلی فراتر از خون و جراحت و تیر و توپ و گلوله بود..
برای مداوا می آمدند آن اندازه که سرپا شوند و بازهم بتوانند بازکردند و صحنه از حضورشان که نه،جانشان از «بودن» خالی نباشد...
و شاید دل من،شکسته باشد همانجا که با تمام عشق،بدون بغض،بدون اشک،از اعماق وجودم،بوسیدم دیوار پوسته پوسته شده ی موزه ی صحرایی جنون را....
