حصار ناامن رسانه
يكشنبه, ۹ مهر ۱۴۰۲، ۰۵:۳۲ ب.ظ
می‌بینم، که دستم پر باشه، وگرنه میشه گفت، هیچکدوم از فیلم های نمایش خانگی، نمی‌تونه ذره ای دلم رو آروم کنه که آخیش! یه فیلم خوب!
و گاهی فکر میکنم، طفلک نوجوون های ما!
از چی میخوان الگو بگیرن؟ چی ببینن؟ چی بشنون؟!
چقدرررر دور و برشون پر شده از باطل، باطل، باطل!
دلم خیلی می‌سوزه...
و برای این دلسوزی البته باید کااار کنم!
حرف‌زدن فایده نداره
دختر دایی ۱۸ ساله ام، رفته تو این شرکت‌های مسخره، مسخ شده انگار... وقتی حرف می‌زنه قشنگ می‌فهمم چه کتاب‌هایی رو خونده، چه مطالب و همایش هایی به خوردشون دادن، که همه فکرشون محدود به داده‌های اونها بشه، نفهمن چه کلاهی سرشون رفته عمر و جوانی و طراوت شون رو دارن تقدیم سرمایه دارها می‌کنن، به هوای پولدارشدن، به هوای پیشرفت
چقدر هم که ضدخانواده و ضد دین هست بطن این شرکت ها، بماند.
اخه چطوری دلم نسوزه؟ چطور حرص نخورم؟!