ساعتی تا اذان صبح مانده بود...
روی صندلی های کنار موکب نشسته بودیم و منتظر که باقی اعضا بیایند...
صدای قدم زدن های کاروانیان،در سکوت شب،می پیچید...
پرچم های رنگارنگ کشورها، نواهای حسینی،چه خوب در دل شب،روح مان را به حرکت وا می داشت...
گذرشان را به نظاره نشسته بودم...
عده ای با پرچم آذربایجان...
پشت سرشان عده ای از اسپانیا...
چندتا خانم و آقا که از لباسشان میشد فهمید که از هند آمده اند...
دخترک کوچک عراقی با سربند یا رقیه...
جوانی که با اصرار کالسکه را از دست بانوی سیاه پوست گرفت.....
چه عشقی؟
چه غایتی؟
چه منطقی؟
اینهمه آدم را،
از سراسر دنیا
که شاید هیچگاه آبشان با هم در یک جوی نرود،
اینقدر صمیمانه و بامهر،
اینقدر بی توقع و ایثارگر،
در کنار هم،به سوی مقصدی واحد،
در نیمه ی سرد شب،
به راه انداخته؟؟
در گذر این راه
چه انگیزه ی والایی هست
که از کودکان شیرخوار تا پیران سالخورده را به خود می خواند؟
چه هویت و اصالتی
که ترک و لر و فارس،عراق و سوریه و لبنان،هند و آذربایجان و پاکستان،ترکیه و اندونزی و سودان و سوییس و اسپانیا و آمریکا و کانادا و.....
همه را در پی خود کشیده و به یک مقام برابر در کنار هم،می درخشند؟
آری
حب الحسین هویتنا...
این راه
راه دل دلدادگان است...
از آن جوان که کناره راه تمام سرمایه ی یک سالش را در دیگ ها می جوشاند و با شور فریاد می زد هلا بیکم یا زوار،هلا بیکم
تا آن دخترک عراقی شیرین زبان،که به دست زوار حسین(ع)،عطر می زد و لبخند بر لب می کاشت....
این راه،
راه آزادگان است...
از آن زن شافعی نسب که کنار تنور با سرعت نان میپخت و به زوار میداد...
تا آن جوانی که میگفت این رفیقم مرا کشاند...من حاضر نبودم لحظه ای مغازه ی بزرگم را در بازار رها کنم...میگفت قول داده ام دیگر نماز هایم را بخوانم...
آه...چه بگویم از آن شور
چه بنامم این مسیر را؟
