و نراهُ قریبا

سلام
چند روزیه میخوام برای اربعین و شروع ثبت نام و تب و تاب اومدن و نیومدن پیکر شهید حججی بنویسم،نمیشه...

گفتم امروز که یوم الترویه و سالروز حرکت ارباب به سمت کوفه است بنویسم

شدیدا احساس دین میکنم برای گفتن از ارباب...

این روزها نمیدونم باید چیکار کنیم قبولمون کنن...نمیدونم شهدا چطوری بودن که انقدر شبیه امام حسین شدن،هدایت گر و جریان ساز...
سخته که دل بکنی از همه ی زندگی و دل مشغولی های حلالت...همه ی آرزوهایی که خوب و مذهبی هم هستن...و بری...
بری و بیفتی تو مسیری که فقط خدا سوی نگاهت باشه و به پشت سر حتی نگاه هم نکنی...
بری و موقع رفتن فرزند کوچولوت رو که تازه یاد گرفته بگه بابا،در آغوش نکشی که نکنه مهرش،دلت رو گیر بندازه تو دنیا...
چطوری میشه که هر وقت زندگی هامون بوی تعفن مشغولیت های سطحی دنیا میگیره،یکی از نسل خمینی،یه شیرمرد از نسل حسین،خون میده و ذهن ها و قلب هامون یکباره کنده میشه از تعلقات...
متوجه شهید میشه و یادش میاد کجاست...
شهدای دهه شصتی،شهدای دهه هفتادی،شهدای دانشجو،طلبه،میانسال،جوون...
شهدای حادثه ی تهران
شهید حججی
شهدای جهادی....سه شنبه های مهدوی...
چطوری زندگی کردین؟
چه دلیل محکمی شما رو واداشت که همه زندگی تون رو بذارید و بشید اندازه ی شهادت....بشید اندازه ی اصحاب آخرالزمانی سیدالشهدا.....
**
قلم روان و ذهن پر سوال...کلمات خودشون مسیر مطلب رو به اینجا کشیدن...بنا بود از کربلای 1400 سال قبل بگم...
فردا یکی از بهترین فرصت های بندگی و روز زیارتی امام حسین(ع) است..ما هم دعا کنید لطفا