و نراهُ قریبا

من جاش بودم بعدش به فکر میرفتم...

اغلب بعد تذکر وای میسن با طرف و بحث میکنن یا داد میزنن و میگن ... 

بوس ❤

این آدم زمینه پذیرش داشته. میتونسته دوست خوبی براتون بشه.

خواهر چرا آبرو اسلام رو میبری :))

ی سری که فرودگاه رفته بودیم سمت گیت دوتا خانوم از کنار ما رد شدن بدون هیچ دلیلی شروع کردن فحش دادن به ما ،، ی لحظه فقط به خواهرم گفت چرا اینطوری فحش داد به ما نه نگاهشان کردیم نه بهشون حرفی زدیم ... 

میدونی از روزی میترسم که تو کشور خودمون هم منزوی بشیم :(

عه! پس شما بودین؟

من دیدم آبروی اسلام رفته ها...

پس کار شما بوده

من همیشه وقتی میخوام به خانمی تو این زمینه تذکر بدم از اینکه داد و بیداد راه بندازه وسط خیابون میترسم :( البته نه از چادری هایی که مثل این مورد ان یا کمی شل میگیرن. منظورم کسانی هست که واقعا خیلی بدحجاب ان.

از کتاب واجب فراموش شده میخوندم که گاهی با یک اخم هم میشه وظیفه امر به معروف و نهی از منکرو انجام داد :)

و واقعا من شخصا تا حالا بسیار تأثیر دیدم از این کار.

البته چندتا گزاره هست که در این رابطه بهشون اعتقاد دارم. دیدم اهلش هستید گفتم نظر شما رو هم بگیرم:

1) امر به معروف و نهی از منکر درباره ی هنجارهای اجتماعی است. معروف یعنی هنجار و منکر یعنی ناهنجار (روایت رو شنیدید که میفرماید روزی معروف منکر و منکر معروف می شود. این یعنی هنجار خوبِ قبلی ناهنجار میشه و ناهنجارِ سابق میشه هنجار). پس بعضی چیزها مصداق امر به معروف و نهی از منکر نیست. چیزهایی که هنجار نیستن اصلا. مثلا کسی که مقداری موهاش پیداس، این اگه بهش بگیم موهاتو بپوشون، نهی از منکر نیست. پس نهی از منکر کی مطرح میشه؟ وقتی که یه هنجاری داره تغییر می‌کنه. مثلا همین روسری از سر انداختن. این واقعا الان ناهنجاره ولی داره هنجار میشه. به همین جهت هر جا این موردو دیدم اگر شده تذکر دادم. 

شاید بگید وا! این که نشد. پس هنجارهای بدِ اجتماعی چی؟ اونجا دیگه بحث «دعوت إلی الخیر» مطرحه نه امر به معروف. آیه قرآن می‌فرماید: «و لتکن منکم اُمّة یدعون إلی الخیر و یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر و اُولئک هم المفلحون» یعنی اگر چیزِ بدی هنجار شده، باید با دعوت به خوبی اول هنجار را عوض کرد که مختصات و احتمالا احکامی غیر از امر به معروف و نهی از منکر داره. این بحث مفصله بماند.

2) جاهایی که هنجار داره عوض میشه، واقعا نهی از منکر اثر داره. من هر بار به کسی گفتم خواهر روسری تون رو سرتون کنید، به جز یک بار که طرف جلوی در خونه اش بود و آروم گفت «به شما ربطی نداره»، بقیه موارد عمل کردن. و چه نکته ی خوبی بود که گفتید طرف انتظار داره یه چی بهش بگن! و واقعا مؤثره. اگر این عزیزانی که روسری شون شله، یا اینایی که ورود ممنوع میان یا اینایی که فحش زشت میدن تو خیابون، در هفته یک نفر بهشون تذکر بده، واقعا رفتارشون بعد مدتی عوض میشه. این مدعا بر اساس قواعد روانشناسی اجتماعی هم قابل دفاعه.

3) خیلی مهمه که ما در جایگاه آمر به معروف و ناهی از منکر، خودمون رو برتر از فرد ندونیم. در این رابطه به این گفتار دکتر محمد مطهری (فرزند شهید مطهری) توجه کنید: نظر دکتر محمد مطهری درباره‌ی حجاب و امر به معروف 

خیلی مهمه که طرف فکر نکنه ما خودمون رو آدم حسابی می دونیم و او رو شیطان مجسم! باید بفهمه که داریم برای خودش می گیم. (مخصوصا در برخی انواع امر به معروف. رک: نکته ی بعدی)

4) به نظرم تنوعی از رفتارهای آمرانه و ناهیانه لازمه. هم رفتار نرم و لطیف هم بعضا رفتار خشن. در مورد مسائل خصوصی که با تعمد و عناد همراه نیست، خب باید نرم رفتار کرد. اما یک موقع منکری که سر زده، امری اجتماعی است و خصوصاً حق دیگری داره ضایع میشه. مثلا طرف فحش رکیک میده! (از اونایی که باید حد جاری کنن روش! که ماشاءالله روزانه زیاد می‌شنویم تو تهران) یا با پررو بازی راه ملت رو بند آورده. یا به امر مقدسی توهین جدی میکنه. خب اینجاها اصلا باید تندی کرد. یک جاهایی تندی لازمه و من تأثیرش رو دیدم. اما یه جاهایی هم باید با نرمی و لطافت و رفاقت پیش رفت که واقعا طرف ببینه ما برای خودش می گیم. این رو هم تجربه اش رو داشتم که خیلی گرم و صمیمی پیش رفتیم و احساس می کنم اگر هم نگرش طرف نسبت به حجاب عوض نشده باشه، حتما نگرشش نسبت به مقوله ی نهی از منکر و کلاً جماعتِ مذهبی عوض شده.

5) من نمی فهمم چرا خانم ها به خانم ها تذکر نمیدن! آخه آقایون که نمیتونن اونطور که باید تذکر بدن. باید بگن و رد شن. بعضا هم اگر احساس مفسده بکنن اصلا نباید تذکر بدن. اما خانم ها اصلا نباید کوتاهی کنن در مسأله حجاب.

ممنون که تحملم کردید. موفق باشید.